Voorwielgate

De tweede week in Nesna is ingegaan. Buiten is het noodweer. De vreselijk aardige mensen van de camping hebben mij een stacaravan aangeboden, waar ik dankbaar gebruik van maak. De regen is dusdanig dat de bergen niet zichtbaar zijn.
Inmiddels weet ik waar mijn voorwiel is. In Oslo. Al sinds vrijdagochtend vroeg.

Wat er nu precies gebeurd is, is me niet duidelijk. Ik zal vertellen wat ik weet, dan mag de lezer zijn conclusie trekken. Of raden naar die van mij.
Vrijdagmiddag had ik nog geen pakket ontvangen. Dit betekende dat mijn planning moest veranderen, aangezien ik niet voor zondag de laatste veerboot van de Rv17 zou kunnen nemen, en op zondag zijn de dienstregelingen anders. Ik belde daarom Elan om te vragen of er een trackingnummer beschikbaar was, dan kon ik daarmee een planning maken. Hans van Vught vertelde dat er een probleem was geweest met de douane, maar dat dit inmiddels was opgelost en dat het niet lang meer zou duren.
Een trackingnummer was lastig, want de bezorgdienst gebruikte een onhandig systeem met downloadbare excelsheets. Hij zou daar de gegevens uithalen en naar mij mailen. Die mail kwam vrij snel, maar een werkend nummer kon ik er niet uit destilleren.
Het werd zaterdag. Vandaag zou het toch moeten komen, als gisteren het probleem met de douane was opgelost. Volgens de campingbeheerder kwamen pakketten meestal tussen elf en twaalf, maar er gebeurde niks. Na bijna de hele dag vergooid te hebben aan wachten, lummelen en nog meer wachten, besloot ik bier te gaan halen bij de supermarkt. Het ging toch niet meer gebeuren.
Aangezien er op zondag niet bezorgd wordt, besteedde ik de hele dag aan een mooie bergwandeling. Zo lekker om eindelijk eens te weten waar je aan toe bent, dan kun je dit soort dingen onbekommerd doen. Zolang je geen informatie hebt, blijf je maar wachten en rondhangen.
Waar ik dus een groot deel van de maandag aan verloor. Want nu moest het toch echt een keer komen. Maar opnieuw wachtte ik vergeefs. Zoals ik in mijn vorige post schreef, begon ik plannen te maken voor de terugreis per OV. Ik zag het niet meer zitten.
Dinsdag wilde ik de knoop doorhakken en belde Elan weer. Hans vertelde dat hij maandag heen en weer had zitten mailen met de bezorgdienst, en dat hij de toezegging had gekregen dat het vandaag zou komen. En hij had inmiddels een werkend trackingnummer gekregen.
Goed. Geen reis naar huis per trein dus. Ik ging plannen maken om de tocht korter en/of sneller te maken, om de verloren tijd in te halen. Ik plaatste een berichtje op Twitter, en de bezorgdienst reageerde daar zowaar op.
En toen begon het echt vreemd te worden.
De twittermeneer van de bezorgdienst vroeg of hij het na moest kijken, en dat leek mij een goed aanbod. Er kwam een teleurstellend antwoord. Het pakket was nog niet ingeklaard en de toezegging was nooit gedaan. Het probleem was dat de verzender geen goede invoice had geleverd en dit ook niet in het Engels had gedaan.
Dat vond ik raar, omdat ik wist van het contact tussen Elan en de bezorgdienst een dag eerder. Dat had toen toch geregeld kunnen worden? Het is tenslotte niet de eerste keer dat Hans een pakketje op de bus doet.
Ik ben niet alleen op Twitter. Heel wat fietsers volgen mij, vooral tijdens deze reis. Ze waren vrij boos over de situatie. Twitteraar @Schemerwoude bedacht de hashtag #voorwielgate en toen ging het los. Een flink aantal mensen ging geërgerde of zelfs boze tweets naar de bezorgdienst sturen. De reputatieschade voor het bedrijf was begonnen.
Vanochtend lag het pakket nog steeds in Oslo, en was het verhaal vanuit de bezorgdienst nog steeds dat de verzender de juiste papieren niet had aangeleverd en ook niet in het Engels en dat ze daarom niks konden doen.
Ik vraag me af of ze zich realiseren dat Elan geen anonieme webshop is, maar een bedrijf waarvan ik de mensen persoonlijk ken.
Ik heb meteen Hans weer gebeld. Raar trouwens dat ik als ontvanger degene ben die de verzender op de hoogte moet brengen van problemen met de papierwinkel.
Zoals ik al vermoedde, had Hans maandag contact gehad over de papieren, de aanpassingen gedaan en de boel in het Engels vertaald. Het verhaal van de bezorgdienst klopte niet, of was op z’n minst al een paar dagen achterhaald. In ieder geval, Hans ging er meteen achteraan bellen.
Omdat ik wist dat het zinloos was te hopen dat het pakket vandaag zou arriveren, ging ik eindelijk een van de eilanden bezoeken die hier vlak voor de kust liggen. Ik at snel mijn ontbijt en rende naar de veerboot die mij op Tomma bracht. Daar heb ik vier uur gewandeld. Veel regen, maar het was heerlijk om er weer eens uit te zijn.
Rond vijf uur was ik weer terug, en ging eens kijken wat de ontwikkelingen waren. Het twitteraccount van de bezorgdienst beriep zich inmiddels op zijn zwijgrecht. Het pakket lag in Oslo. Ik pakte de telefoon om een boze Hans aan de lijn te krijgen. Tegen hem hadden ze gezegd dat het aan de douane lag. Die had nog geen toestemming gegeven. Dat moesten ze gewoon afwachten en tot die tijd konden ze niets doen.
Vreemd dat de Noorse douane geen telefoon heeft.
Als laatste redmiddel heb ik contact gezocht met de Noorse afdeling van de bezorgdienst. Het telefoonnummer werkte niet maar er was een webformulier waarmee je zogenaamd direct naar het management kunt mailen. Daar heb ik maar gebruik van gemaakt. Ik heb geprobeerd mijn woede voor mij te houden, maar een aardig mailtje is het niet geworden.

Ik verwacht er weinig meer van. Bij de bezorgdienst zie ik geen besef dat het hun verantwoordelijkheid is om de problemen met de papierwinkel zo snel mogelijk op te lossen. Het ligt nooit aan hen. De trein naar huis komt weer in beeld. Het begint allemaal steeds zinlozer te voelen.

Zo zinloos dat ik niet eens meer probeer om de bezorgdienst bang te maken met deze blogpost, om pas in een volgende de naam van het bedrijf te onthullen. Jullie mogen het nu al wel weten. Het bedrijf waar het om gaat is DHL. Duurt Heel Lang.